Het zal aan de titel liggen; dit deuntje kostte nogal wat moeite.
Eerste versie met slagwerk, piano, gitaren en zelfs een strijkkwartet (?!) vonden we maar nix.
Veel te dramatisch.
Die opname hebben we links laten liggen
Opnieuw begonnen met alleen een kampvuurgitaar;
dat bleek al een stuk vrolijker!
En toen was het zo gepiept.
De ukelele, elektrische gitaar, een vrolijk door-(t)rommelend drummertje en een simpele bas;
De oude Precisionbas, vooral bespeeld op die dikke lage snaar om mezelf niet te verleiden tot overbodige loopjes.
Zo erg is het nou ook weer niet dat ouder worden.

Het is gewoon lekker om te mopperen.
Mag het graag doen; maakt niet uit waarover...
Bij de opname voor de CD heb ik er nog een treurig makend slidegitaartje bij gespeeld.
Wel even overwogen om de tekst te veranderen na het "grensrechterincident" maar besloten het zo te houden;
ik hou oprecht meer van amateurvoetbal.
En musicals vind ik nog steeds stom....

Simpel kampvuurliedje, op de Western-gitaar de lage E-snaar naar D gestemd.
Lekker veel laag dus de basgitaar niet gebruikt.
Wel een orgel en halverwege de ukelele, dat alles onder het genot van zo nu en dan een dreun op een bassdrum.

Piano's en andere orgels zijn niet mijn specialiteit.
Toch pingel ik er wel es wat op maar ik sla graag de zwarte toetsen over. Raak ze soms wel per ongeluk en dan kan het gebeuren dat je een liedje hebt. Zwarte schapen, grijze muizen, ezels en andere beesten;
Geef mij de zwarte schapen maar,
Gewone mensen zijn er al genoeg!

Meer begrip voor de luie medemensch!
In essentie ff kalm an dus, wel flink zitten schelden op de banjo; Het is geen beste.
Via Marktplaats voor weinig aangeschaft maar ga misschien toch maar eens een iets betere kopen want je wordt wel vrolijk van het geluid van zo'n ding.
Samen met een beetje slide is het een beetje country-achtig geworden.
Nou, dat moet dan maar.

Loflied voor mijn vrouw, hoofd technische dienst on MC Hammerstreet en in onze zomerresidentie.
En dat koken doe ik wel...

Om ook es wat begrip te tonen voor de man als lustobject.
Dit onderwerp wordt nog te vaak over het hoofd gezien.
Een protestsong dus; we pikken het niet langer!
Dat "altijd maar klaar staan" voor de vrouwelijke medemensch?
Het is niet altijd op te brengen voor de Niet- Rappers onder ons.
Zoals elke protestsong, simpel:
Een triootje van gitaar, bas en slagwerk.
Wel het eigenwijze slangetje erbij natuurlijk;
De Mouth-tube, bekend geworden door Peter Frampton's "Show me the way". Vullingen in de kiesjes rollen door de vibratie spontaan het keelgat in maar geen gemauw: Doorslikken!

Rechttoe rechtaan in A.
Fijne toonsoort voor een vlot versje!
Wel wilde ik graag een "raar" tussenstukje.
Beetje psychedelisch ofzo.... eh vaag dus.
Da's wel gelukt...
Had en heb er nog steeds twijfels over;
Het haalt de vaart er uit en het is "gezocht" maar
aan de andere kant ook wel weer geinig.
Kan mij ut schelen!
De tekst is niet alledaags en kan leiden tot onverstaanbaarheid.
Daar nodigt uit tot een spelletje:
Wat zingt-ie nou eigenlijk ?
Spieken mag.

Een typisch voorbeeld van "elk nadeel hep zijn voordeel".
Op onduidelijke wijze is er ooit een oud gitaartje in ons huis terecht gekomen, van een doof jongetje geweest, echt waar!
En daar wilde ik een Tres (Mexicaans snaarinstrumentje) van maken.
Dat is totaal mislukt, het lijkt er niet op qua geluid en uiterlijk.
Vanaf nu noem ik um de "Stress"
Wel is het een fris klinkend instrumentje waar ik graag op rommel.
Door de bizarre stemming van de snaren heb ik ook geen idee wat ik speel tijdens zo'n tokkelmomentje...
"Zalig zijn de armen van geest!" zou ds. Egbert Beenen zeggen (geen familie overigens).
Zo staat dit liedje in Es, een toonsoort die ik niet vaak gebruik omdat dat op een normale gitaar niet voor de hand ligt.
Als tegenhanger de contrabas voor het laag. Een hoop gedoe om mee te nemen naar de studio, zo'n joekel voor een paar lage noten.
In de zomer geen probleem in de 2CV met het dak open maar in de winter behoorlijk passen en meten in een normale burgerbak.

Een eerste schreeuwerige heavy-metalversie hebben we uiteindelijk niet gebruikt. Ik kwam er achter dat-ie lekkerder klonk in een wat "kalm an- achtige" aanpak.
De ukelele en de slide klinken het meest op de voorgrond maar een clean partijtje op de telecaster doet ook nog mee.

De titel staat een beetje haaks op de album-titel.
Dit liedje bestaat dan ook al sinds de jaren ' 90 en toen had ik nog haast blijkbaar.
Met de Bloedgroep heb ik het wel live gespeeld maar nooit uitgebracht.
Wel het e.e.a. aan veranderd in tekst en vorm.
Het was nogal een stevig gitaardeuntje, ook leuk maar
Nu wat meer "kalm an" en met een ouderwets jaren '70-geluidje:
de Moog: vooral gebruikt toendertijd door zgn. "Progressieve Symfonische Rockformatie's" .
Doet hier dienst als sirene.

Kaal kort liedje met alleen mijn stem begeleid door de "Stress", het mislukte Mexicaanse instrumentje, zoals ik al beschreef bij het liedje Droom.

Tot slot nog ff een bak herrie.
Nix valse bescheidenheid, een deun met een titel waar de ironie vanaf straalt.
Appels en peren vergelijken doen ze maar bij talentenjachten op TV met voorspelbare gerecyclede fruithapjes.
Elke eigenwijze band die het nog aandurft om zelf wat te bedenken heeft mijn onvoorwaardelijke sympathie.
En gelukkig zijn ze er nog.
Beetje lawaaierig is dit wel maar het duurt maar even....
De twee minuten haalt-ie niet dus ff doorzetten.
Een drummer, een bas met plectrum laten knorren en twee vette Fendergitaren en that's it.
Rappen kan ik niet maar ik doe het lekker toch!